Daar zaten we dan weer vroeg in de ochtend in de bus op naar Puerto Natalis. Een tochtje van maar twee uur dus een peulenschilletje. Ik zou willen zeggen dat het een mooi stukje was maar inmiddels ben ik zo gewend te moeten slapen in een bus dat ik na een kwartier met geen mogelijkheid mijn ogen meer open kon houden, erg belangrijk om je rustmomentjes te pakken zeggen we dan maar.
Rond een uurtje of elf kwamen we aan in Puerto Natalis. Puerto Natalis heeft een beetje het sfeertje van een hipster dorp gemixt met wintersport. Oftewel heel veel bier en craftbier. De volgende ochtend moesten we erg vroeg op want we gingen dan eindelijk naar Torres del Paine! Geen bereik met de telefoon, geen internet, geen supermarkten. Eigenlijk gewoon the middle of nowhere. Bij de ingang van het park werden we uit de bus gegooid en kregen we een heuse "voorlichting" (niet buiten de paden, niet roken en braaf luisteren naar de rangers). Toen we eindelijk bij de Refugio aankwamen was het weer niet al te best helaas. Maar we lieten ons niet tegenhouden en gingen op verkenning. Tegen de middag trok het open en kregen we de prachtige Torres te zien, wauw! Na een nacht weer in een stapelbedje (en papa's eerste nacht in een hostel op een slaapzaal) was het helaas zulk slecht weer dat er alleen met gids naar de Torres gewandeld mocht worden. Dan eerst maar wachten tot het iets minder regent en dan een wat kortere wandeling naar een ander uitzichtpunt. En wat doet een backpacker om de tijd te doden? Een pak kaarten opzoeken en eindeloos "shithead" spelen.
Gelukkig waren de omstandigheden de volgende ochtend gewoonweg perfect. En dus werd de wandeling/hike naar base de las Torres ingezet. Waar het de voorgaande dagen nog had gesneeuwd, was het deze dag gewoon weg warm. Wat dus ook resulteerde in een soort file lopen. Gelukkig was het nog steeds prachtig! Zo blij dat ik hier omhoog heb kunnen huppelen! En trots dat papa, die inmiddels het verschil tussen wandelen en hiken weet, zo lief volgde.
En toen zat Torres del Paine er al weer op en vertrokken we naar El Calefate. Al ging dat wel op zijn zuid Amerikaans dus iets minder soepel dan het klinkt. 1,5 uur wachten op de bus in een sneeuwstorm, wat gedoe bij de grens naar Argentinië, een wat onverwachte overstap net na de grens wat zelfs de chauffeur niet helemaal begreep. Om vervolgens langs de weg te komen staan met een lekke band. Het was een avontuur. Maar het was prachtig om het licht te zien veranderen over lago argentino. En uiteindelijk kwamen we dan uitgeput aan in het hotel.
We waren niet zomaar in El Calefate. Vanaf hier brachten we een bezoekje aan de prachtige Perito Moreno gletsjer. Wat was dat indrukwekkend! Het is zo'n plek waar je je heel klein voelt. Dat gekraak van dat ijs! Ook wel leuk om te zien hoe iedereen naar de rand rent als er een stuk ijs afbreekt maar als je dat hoort ben je dus mooi te laat. Toch leuk om iedereen zo verbaasd te zien kijken.
El Chalten was weer terug naar de rust. Het is een kleingehucht volledig overgenomen door hipsters en backpackers, oftewel veel hamburger en craftbier en mannen met baarden. En verder allemaal mensen die aan bergsport doen. Mijn lieve papaatje mocht dus weer fijn achter mij aan de berg op sjokken, die Fitz Roy's eens even van dichtbij bekijken... of niet want hij zat dus mooi verstopt achter een wolk. Stomme berg. De volgende dag dan maar proberen of het vanaf de andere kant beter zicht was. Er waren minder wolken en na drie kwartier staren liet de top zich dan toch eindelijk heel even zien. De dag van vertrek was het uiteraard strak blauw...
En toen zat het Patagonië avontuur er al weer bijna op. Maar niet voordat we eerst een heus feestmaal voor onze neus kregen de laatste avond in El Calefate. Een waardige afsluiting van een geweldig avontuur!