Sucre was de volgende stop. Het centrum staat vol met witte koloniale gebouwen en het ademt een relaxte sfeer. De volgende ochtend gingen we op avontuur. Opzoek naar 7 watervallen. Dat deden we met een busje dat langs alle markten gingen en ondertussen mensen in stapten met alle boodschappen en anderen uit stapten om inkopen te doen. Het was erg leuk om zo het dagelijkse leven te zien. Echt opgaan tussen de mensen deden we uiteraard niet daar waren we te blond en/of te lang voor maar het was fijn om even iets te doen wat minder toeristisch was. De watervallen hebben we helaas niet gevonden daar was het te droog voor. Om ons zelf te belonen na de wandelingen zijn we sangria gaan drinken op een heuvel met uitzicht over de stad, prima afsluiting van een dagje op avontuur.
De nachtbus naar La Paz was afzien. De stoelen waren comfortabel maar het was ijzig koud dus iedereen kwam vroeg in de ochtend bevroren de bus uitrollen. La Paz is een mega stad en mijn eerste gedachte was, hoe snel kan ik hier weg. Het is grauw, vies, en vol gebouwd maar heeft interessante wijken en als vervoersmiddel verschillende kabelbanen waarbij je een prachtig uitzicht hebt over de stad en de verschillende wijken. Toch is het een van mijn minst favoriete steden, misschien kwam het door het weer of door de vermoeidheid maar ik denk vooral het feit dat niemand lacht.
De volgende dag ging ik dan ook de stad uit, op naar het begin van de Dead road! We werden in een hip fietspakje gehesen, arm en beenbeschermers werden omgebonden en het was tijd om te gaan! Van +4000m naar ergens rond de 1500m, best een eindje. Het was zo mooi! We begonnen in de bergen waar het ijzig koud was en bijna geen begroeiing, met prachtig uitzicht als de wolken even wegtrokken. En eindigden in het regenwoud met een plons in het zwembad. De Dead road is niet zonder gevaar en bij elke stop had onze gids wel een eng verhaal, voornamelijk over gidsen die overmoedig werden, toch maar even wat minder dicht langs dat randje sturen.. Het werd een beetje een afvalrace. Ash haakte de ochtend van vertrek al af en ongeveer op de helft trok Beck het niet meer en stapte af om ongeveer een kwartier later gezelschap te krijgen van Katja die in de verkeerde rem kneep en met een sierlijke salto naast haar fiets terecht kwam. Gelukkig bleef het hier bij en kwamen Isa, Cassie en ik zonder kleerscheuren aan bij de finish. Hier kregen we een t-shirt met I survived Dead road. We waren het er allemaal over eens dat ze die beter nog even hadden kunnen bewaren tot we weer in La Paz waren.. laat ik zeggen dat de weg terug erg enerverend was en we allemaal heel blij waren toen we zonder brokken La Paz bereikten.
Na deze adrenaline rush was het tijd om dag te zeggen tegen Bolivia. Via Copacabana (een ander dan die van dat liedje) gingen we naar Puno. En hier was dan eindelijk iets van de naderende kerst te merken, het regende en het was koud en er waren grote kerstbomen en andere hysterische versieringen. Dat was dus ook precies het moment dat ik thuis ging missen of misschien was het een typisch gevalletje van FoMO. In ieder geval was het even wennen. Om de gedachten te verzetten gingen we een nachtje naar een home stay op een eiland in het Titicaca meer. Voetballen met de jeugd (niet echt eerlijk want zij hebben zicht toch wat beter aangepast aan de 3800m hoogte), we deden een poging tot het leren van een van de volksdansen (ik denk dat de klompendans mij toch beter ligt) en de volgende dag hielpen we Irma, onze home stay mama, met aardappels schoonmaken, schillen en koken en vervolgens de planten water geven. Op het eiland doen ze dat niet door gewoon even de kraan open te draaien en een tuinslang aan te sluiten maar door beladen met emmertjes en gieters af te dalen naar het meer. En vervolgens ook weer dit stuk naar boven te sjouwen beladen met gevulde emmertjes en gieters. En dit een aantal keer want de tuinen zijn hier iets groter dan in Nederland. Probeer dit een aantal keer achter elkaar op een hoogte van ruim 3800m en wij gringo's liepen te hijgen alsof we net een marathon hadden afgelegd. Gelukkig had mama Irma er wel begrip voor toen we uitlegden dat ik uit een land kom dat deels onder zee niveau ligt en mochten we tussen door even uitrusten. Konden we gelijk zien hoe de schapen in een klein zeilbootje werden getild om op een ander eiland te gaan grazen. Een erg vermakelijk spektakel.
Kerstavond vierden we in Cuzco met pizza en sangria! Niet echt heel kerstig maar wel heel gezellig!
Tweede kerstdag was het tijd om te verplaatsen naar Ollantaytambo, ik denk een van mijn favoriete dorpjes in Zuid-Amerika. Prachtig gelegen tussen de bergen en Inca ruïnes en tevens het startpunt van mijn trektocht. Helaas was de inckatrail vol en als alternatief liep ik de Lares track. Vanaf Ollantaytambo werden we met een busje naar Lares gebracht waar onze benodigdheden (tent, slaapzak, kookgerei) op muildieren werd gepakt en wij starte aan onze eerste wandel dag. We liepen door dorpjes waar we brood en fruit uitdeelde aan de kinderen die allemaal naar buiten kwamen rennen toen ze ons zagen. Tijdens de lunch begon het te regenen en dat zette door tot in de avond, het is hier echt regenseizoen. Na een nacht koukleumen werden we om 5 uur gewekt met een kopje cocathee, tijd voor de zwaarste dag uit het programma. Van 3850 naar 4900m om vervolgens weer af te dalen naar 3800m. Een stevige wandeling, tel daar regen, kou, gebrek aan zuurstof en een verdwenen conditie bij op en naar boven lopen is toch wel een kwelling. Gelukkig maakte het landschap veel goed en gaf de enkele zonnestraal moed om door te gaan. En na iets minder dan 5 uur berggeitje/llama spelen bereikten we dan eindelijk de top, uiteraard volledig gehuld in de wolken dus geen idee of dat uitzicht echt zo mooi is als ze vooraf vertelde.. Aan het eind van de dag stopte het dan eindelijk met regenen en kwam de zon tevoorschijn, een mooie afsluiting van een mooie dag.
Na drie dagen wandelen was er nog steeds geen uitslapen bij, de wekker ging weer vroeg. Eindelijk naar Machu Picchu! En zowaar was het een zonnige ochtend! Zo indrukwekkend hoe het tussen de berg toppen in ligt.
Na Machu Picchu weer terug naar Cuzco voor oud en nieuw maar eerst nog even op oudejaarsdag om 4 a.m. naar de rainbow mountains, ik had denk ik nog niet genoeg gewandeld. Toen de wekker ging had ik even spijt maar eenmaal daar zeker niet. Echt prachtig! En ook gelijk het hoogste punt van mijn reis met 5100 meter.
Rond middernacht verzamelde iedereen zich op het grote plein van Cuzco en er werd prachtig vuurwerk afgestoken. Een grote chaos en ik ben blij dat ik al mijn ledematen nog heb maar ze weten hier wel hoe ze het nieuwe jaar in moeten luiden!
Feliz año nuevo!