Weerzien en afscheid.

Het nieuwe jaar begon goed met een nachtbus van Cuzco maar Arequipa met een van de meest luxe bussen. Het was denk ik de verschrikkelijkste nachtbus tot nu toe. De verwarming onder mijn stoel stond op standje grill, geen enkele Europees past qua lengte in de stoel, laat staan een Nederlandse van gemiddelde lengte en bijna niemand past in de stoel qua breedte. Zelfs het privé tv scherm en het eten konden dit niet meer goed maken, doe mij dan toch maar zo'n vriezer bus. Eenmaal in Arequipa sprintte ik ongeveer de bus uit. Helaas is inchecken in een hostel/hotel om 7 uur 's ochtends niet mogelijk dus eerst maar opzoek naar ontbijt. Arequipa heeft een Colonials sfeer zoals zoveel steden hier die vroeger door de Spanjaarden zijn overgenomen. Helaas heb ik verder niet heel veel van de stad gezien want na al dat slaap te kort lag ik met een flinke verkoudheid in bed. Gelukkig hielp een dag en nacht goed slapen en voelde ik mij al wat beter voordat we vertrokken naar De Colca Vally.
En na even goed opwarmen in wat hot springs was ik klaar om condors van dichtbij te zien! Helaas is het niet helemaal het "zie condors vliegen seizoen" maar na wat geduldig wachten en van het waanzinnige uitzicht genieten liet een condor zich dan toch zien en in de auto terug vloog een mannetje met de auto mee, wat een geweldige dieren!
Terug in Arequipa had ik wat tijd om wat souveniertjes in te slaan en vervolgens met een groepje pisco sours te proeven (zonder ei zijn ze toch het lekkerst), het werd een lange en hele gezellige avond.
Na de verschrikkelijke nachtbus naar Arequipa waren we allemaal wel klaar met nachtbussen en werd het plan omgezet en gingen we met de dag bus om een normale nacht te kunnen slapen voordat er over de Nazca lijnen gevlogen zou worden. Nog steeds afzien maar toch beter te doen. Helaas kon ik door oogproblemen niet vliegen. Achteraf gezien was ik daar wel blij mee want 3 van de 6 vliegers hebben alleen de eerste tekening gezien om vervolgens de rest van de vlucht met hun hoofd in het spuugzakje te zitten.. ondertussen lag ik heerlijk van het zonnetje te genieten aan het zwembad, soms zit het uiteindelijk allemaal mee.
Onderweg naar Paracas kwamen we weer door de Atacama woestijn (dat is inderdaad dezelfde als die in Chile), bizar hoe droog het daar is en hoe mensen daar toch leven. En we stopten nog even in bij Huacachina om de oase te bekijken en al het gedoe rond de Dakar race. Om vervolgens een snelcursus pisco proeven te doen. In een keer achterover en dan gelijk de volgende. Voor iedereen die stalen ingewanden heeft was er ook nog een pisco met 80% alcohol, waarom niet. En dan Paracas! Eindelijk weer op zee niveau! En eindelijk ook weer de zee! Het was heerlijk om de zee weer te zien en een normale hoeveelheid zuurstof in te ademen al denk ik dat ik stiekem eindelijk gewend was aan dat leven boven de 3000 meter. Vanuit Paracas zijn de Islas Ballestas te bezoeken. Heeeeel veeel vogels en zeeleeuwen en dan eindelijk ook pinguïns, wel 5! En een beetje ver weg maar toch, ik heb eindelijk pinguïns op land gezien.
Inmiddels ben ik aangekomen in Lima en was het tijd om gedag te zeggen tegen mijn reisgenootjes van de afgelopen maand/twee weken. De meeste zijn naar huis, een begint aan een nieuw avontuur in Colombia en ik ga dan toch eindelijk op Spaanse les. Beter laat dan nooit toch?

Hoog, hoger, hoogst. Feliz año nuevo!

Sucre was de volgende stop. Het centrum staat vol met witte koloniale gebouwen en het ademt een relaxte sfeer. De volgende ochtend gingen we op avontuur. Opzoek naar 7 watervallen. Dat deden we met een busje dat langs alle markten gingen en ondertussen mensen in stapten met alle boodschappen en anderen uit stapten om inkopen te doen. Het was erg leuk om zo het dagelijkse leven te zien. Echt opgaan tussen de mensen deden we uiteraard niet daar waren we te blond en/of te lang voor maar het was fijn om even iets te doen wat minder toeristisch was. De watervallen hebben we helaas niet gevonden daar was het te droog voor. Om ons zelf te belonen na de wandelingen zijn we sangria gaan drinken op een heuvel met uitzicht over de stad, prima afsluiting van een dagje op avontuur.
De nachtbus naar La Paz was afzien. De stoelen waren comfortabel maar het was ijzig koud dus iedereen kwam vroeg in de ochtend bevroren de bus uitrollen. La Paz is een mega stad en mijn eerste gedachte was, hoe snel kan ik hier weg. Het is grauw, vies, en vol gebouwd maar heeft interessante wijken en als vervoersmiddel verschillende kabelbanen waarbij je een prachtig uitzicht hebt over de stad en de verschillende wijken. Toch is het een van mijn minst favoriete steden, misschien kwam het door het weer of door de vermoeidheid maar ik denk vooral het feit dat niemand lacht.
De volgende dag ging ik dan ook de stad uit, op naar het begin van de Dead road! We werden in een hip fietspakje gehesen, arm en beenbeschermers werden omgebonden en het was tijd om te gaan! Van +4000m naar ergens rond de 1500m, best een eindje. Het was zo mooi! We begonnen in de bergen waar het ijzig koud was en bijna geen begroeiing, met prachtig uitzicht als de wolken even wegtrokken. En eindigden in het regenwoud met een plons in het zwembad. De Dead road is niet zonder gevaar en bij elke stop had onze gids wel een eng verhaal, voornamelijk over gidsen die overmoedig werden, toch maar even wat minder dicht langs dat randje sturen.. Het werd een beetje een afvalrace. Ash haakte de ochtend van vertrek al af en ongeveer op de helft trok Beck het niet meer en stapte af om ongeveer een kwartier later gezelschap te krijgen van Katja die in de verkeerde rem kneep en met een sierlijke salto naast haar fiets terecht kwam. Gelukkig bleef het hier bij en kwamen Isa, Cassie en ik zonder kleerscheuren aan bij de finish. Hier kregen we een t-shirt met I survived Dead road. We waren het er allemaal over eens dat ze die beter nog even hadden kunnen bewaren tot we weer in La Paz waren.. laat ik zeggen dat de weg terug erg enerverend was en we allemaal heel blij waren toen we zonder brokken La Paz bereikten.
Na deze adrenaline rush was het tijd om dag te zeggen tegen Bolivia. Via Copacabana (een ander dan die van dat liedje) gingen we naar Puno. En hier was dan eindelijk iets van de naderende kerst te merken, het regende en het was koud en er waren grote kerstbomen en andere hysterische versieringen. Dat was dus ook precies het moment dat ik thuis ging missen of misschien was het een typisch gevalletje van FoMO. In ieder geval was het even wennen. Om de gedachten te verzetten gingen we een nachtje naar een home stay op een eiland in het Titicaca meer. Voetballen met de jeugd (niet echt eerlijk want zij hebben zicht toch wat beter aangepast aan de 3800m hoogte), we deden een poging tot het leren van een van de volksdansen (ik denk dat de klompendans mij toch beter ligt) en de volgende dag hielpen we Irma, onze home stay mama, met aardappels schoonmaken, schillen en koken en vervolgens de planten water geven. Op het eiland doen ze dat niet door gewoon even de kraan open te draaien en een tuinslang aan te sluiten maar door beladen met emmertjes en gieters af te dalen naar het meer. En vervolgens ook weer dit stuk naar boven te sjouwen beladen met gevulde emmertjes en gieters. En dit een aantal keer want de tuinen zijn hier iets groter dan in Nederland. Probeer dit een aantal keer achter elkaar op een hoogte van ruim 3800m en wij gringo's liepen te hijgen alsof we net een marathon hadden afgelegd. Gelukkig had mama Irma er wel begrip voor toen we uitlegden dat ik uit een land kom dat deels onder zee niveau ligt en mochten we tussen door even uitrusten. Konden we gelijk zien hoe de schapen in een klein zeilbootje werden getild om op een ander eiland te gaan grazen. Een erg vermakelijk spektakel.
Kerstavond vierden we in Cuzco met pizza en sangria! Niet echt heel kerstig maar wel heel gezellig!
Tweede kerstdag was het tijd om te verplaatsen naar Ollantaytambo, ik denk een van mijn favoriete dorpjes in Zuid-Amerika. Prachtig gelegen tussen de bergen en Inca ruïnes en tevens het startpunt van mijn trektocht. Helaas was de inckatrail vol en als alternatief liep ik de Lares track. Vanaf Ollantaytambo werden we met een busje naar Lares gebracht waar onze benodigdheden (tent, slaapzak, kookgerei) op muildieren werd gepakt en wij starte aan onze eerste wandel dag. We liepen door dorpjes waar we brood en fruit uitdeelde aan de kinderen die allemaal naar buiten kwamen rennen toen ze ons zagen. Tijdens de lunch begon het te regenen en dat zette door tot in de avond, het is hier echt regenseizoen. Na een nacht koukleumen werden we om 5 uur gewekt met een kopje cocathee, tijd voor de zwaarste dag uit het programma. Van 3850 naar 4900m om vervolgens weer af te dalen naar 3800m. Een stevige wandeling, tel daar regen, kou, gebrek aan zuurstof en een verdwenen conditie bij op en naar boven lopen is toch wel een kwelling. Gelukkig maakte het landschap veel goed en gaf de enkele zonnestraal moed om door te gaan. En na iets minder dan 5 uur berggeitje/llama spelen bereikten we dan eindelijk de top, uiteraard volledig gehuld in de wolken dus geen idee of dat uitzicht echt zo mooi is als ze vooraf vertelde.. Aan het eind van de dag stopte het dan eindelijk met regenen en kwam de zon tevoorschijn, een mooie afsluiting van een mooie dag.
Na drie dagen wandelen was er nog steeds geen uitslapen bij, de wekker ging weer vroeg. Eindelijk naar Machu Picchu! En zowaar was het een zonnige ochtend! Zo indrukwekkend hoe het tussen de berg toppen in ligt.
Na Machu Picchu weer terug naar Cuzco voor oud en nieuw maar eerst nog even op oudejaarsdag om 4 a.m. naar de rainbow mountains, ik had denk ik nog niet genoeg gewandeld. Toen de wekker ging had ik even spijt maar eenmaal daar zeker niet. Echt prachtig! En ook gelijk het hoogste punt van mijn reis met 5100 meter.
Rond middernacht verzamelde iedereen zich op het grote plein van Cuzco en er werd prachtig vuurwerk afgestoken. Een grote chaos en ik ben blij dat ik al mijn ledematen nog heb maar ze weten hier wel hoe ze het nieuwe jaar in moeten luiden!
Feliz año nuevo!

Grote hoogte

In Salta klom ik dan eindelijk weer op een paard! Na een tweede ontbijt op de hacienda werd iedereen op een paard gehesen en begonnen we aan een rit van bijna drie uur door prachtig landschap. En bij terugkomst stond de bbq al aan en was het weer Asado tijd! Ik kan er wel aan wennen, met zijn allen aan een lange tafel lekker eten en wijn zonder label drinken. Aan het hoofd van de tafel zat de eigenaar in Spaans iedereen aan te sporen meer te eten en vooral te drinken zijn Engels bestond uit "my English is fucking bad" en "the food is not good, it's orgasmic". Erica Terpstra is blijkbaar voor Erica op Reis ook op bezoek geweest, toch maar eens terug kijken.
Na nog wat rond wandelen, eten en toerist zijn in Salta was het tijd om weer op de bus te stappen. Weer de grens over naar Chile. De douaniers in Chile en Argentinië hebben inmiddels wat moeite om de juiste stempels te vinden tussen mijn verzameling. Na een prachtige bus rit waar ongeveer iedereen lag te slapen, waarschijnlijk door de hoogte en het gebrek aan zuurstof, kwamen we aan in San Pedro de Atacama. Een dorp in het midden van de woestijn. Maar de sfeer is er hippie/hipster en elke 20m is een bar te vinden. Ik wilde hier heel graag een auto huren en naar Piedras Rojas en Valle de la luna rijden maar helaas was alles verhuurd dus moest ik aan sluiten bij een toertje en werd het alleen de moon vallei. Nog steeds erg tof om al die verschillende soorten woestijn te zien. Toch wel weer een heel stuk droger dan de outback in Australië. En de sterren waren prachtig! Hierna was het tijd om cocablaadjes in te slaan want we gingen de hoogvlakte op, op naar Bolivia! Met een bus werden we opgehaald en na ongeveer 10 minuten konden we de bus weer uit om bij een vriendelijke douane beambte een stempeltje te halen op Chile uit te mogen om vervolgens weer in de bus te stappen en al cocablaadjes kauwend een uur door niemandsland naar de Boliviaanse grens te rijden. Het was een van de relaxte grensovergangen tot nu toe. Na de grenst van Bolivia, een klein hutje midden in de bergen tussen de vicunas, was het tijd om over te stappen op 4x4. Het driedaagse avontuur over de hoogvlakte, lagunes, zoutvlakte, home stays, versteend koraal op4500m hoogte, zwemmen in warmwaterbronnen, lunchen midden in de woestijn, flamingo's, vicunas en llamas kon beginnen. Het was prachtig! Veel afwisselender dan ik had verwacht en de kleuren waren schilderachtig. Voor wat extra spanning hield de auto er ergens midden in de woestijn er mee op. Gelukkig had de chauffeur een extra accu mee en na wat gestaar naar de motor en wat gepruts onder de motorkap en flauwe grappen van ons konden we onze weg weer vervolgen en na drie dagen kwamen we aan in Uyuni.
Uyuni vond ik niet heel bijzonder maar het was fijn om weer in de bewoonde wereld te zijn.
Potosì was de volgende bestemming. Volgens wat bewoners ooit de rijkste stad ter wereld, waarschijnlijk bedoelen ze Zuid-Amerika. Potosi is bekent voor zijn mijnen. En natuurlijk ging ik daar een bezoekje aan brengen. De mijn in Potosi functioneert nog gewoon dus af en toe moet je opzij springen voor mijnwerkers die langs komen rennen met een kruiwagen of moet je een sprintje trekken omdat er een aan de gang gaat met dynamiet. En dat allemaal diep onder de grond. Het was erg indrukwekkend maar tot nu toe het engste wat ik heb gedaan en als het aan mij ligt de laatste keer dat ik een mijn in ben geweest. Diep respect voor de mannen die daar werken.Vooraf hadden we op de markt wat cadeautjes/bedankjes gehaald voor de mannen die we in de wegliepen en op de vingers keken of van hun werk afhielden. Een zak coca bladeren, fles Aquarius en omdat het vrijdag was, alcohol. En dan heb ik het niet over een paar biertjes maar over flessen met 96% alcohol, dat is nog eens een vrijdagmiddagborrel....

Asado's en Tango's

En toen zaten we weer in het vliegtuig terug naar Buenos Aires. Het was wel vreemd om na het toch wel wat winterse weer in Patagonië terug te zijn in een erg zomers BA. Na een dagje rond slenteren en van het zonnetje genieten moest ik papa dan toch echt gaan uitzwaaien, dat dag zeggen blijft toch mijn minst favoriete bezigheid van het reizen. Na het uitzwaaien mocht ik mijn backpack weer ophijsen en was het tijd om te verhuizen. Terug naar hostels en stapelbedjes.
Toch altijd weer spannend waar je terecht komt. Gelukkig voelde dit hostel gelijk als een soort thuis. Met maar 21 bedden ken je gelijk iedereen. Het ontbijt was met versgebakken brood en taart en vers fruit. De tweede avond was veggie night, voor weinig geld niet zelf hoeven koken, veel groente en met zijn alle om tafel met wat flessen wijn in het midden. Ja dat hostelleven is heel zwaar. De volgende ochtend ging de wekker weer vroeg want ik ging weer op ontdekking in de stad. Ondanks dat ik met papa toch al best wat kilometers had afgelegd door de stad had ik natuurlijk nog lang niet alles gezien. De wijk Recoleta stond op het programma met uiteraard de beroemde begraafplaats waar onder andere het graf van Evita Peron te vinden is. Voor iemand die niet van begraafplaatsen houd heb ik toch al heel wat tombes gezien inmiddels...
'S avonds gingen we (met ongeveer het hele hostel) naar een Melonga, een bar/club waar mensen samen komen om de tango te dansen. Gelukkig kregen we vooraf een lesje. In principe is het als vrouw best makkelijk, achteruit lopen en en volgen. Of te wel, er op vertrouwen dat je danspartner die je niet/nauwelijks kent je niet tegen andere aan laat botsen. Totaal geen controle dus, met een beetje pech/mazzel mocht ik een aantal keer dansen met iemand die het al kon wat de tango wel makkelijker maakt maar ook betekend dat het gedaan is met de Europese norm voor persoonlijke ruimte. Het was een leerzame avond.
Na weer een dagje heerlijk rondslenteren en de stad verkennen was de het tijd voor de Asado night in het hostel. Weer met zijn alle aan een lange tafel met uiteraard wat flessen wijn in het midden terwijl er ontelbare rondes met vlees langs kwamen elk met uitleg welk deel van de koe en hoe het beste te bereiden.
Op zaterdag was het tijd voor een cultureel uitstapje naar het Evita museum en een heuse Maté beurs. Daarna was het tijd om weekend te vieren in het ultra hippe Palermo.
Omdat extra stempels in het paspoort altijd leuk zijn, toch maar even met de boot naar Uruguay. Het was nog even spannend of we de boot zouden halen 's ochtends (dat verkeer in BA blijft toch een dingetje) maar met een sprintje en lief lachen kwam het allemaal goed.
Ik ben een beetje verliefd geworden op het knusse oude centrum van Colonia. Schaduwrijke pleintjes met terrasjes. Straatjes waar je je enkels bijna breekt over de bestrating en hier en daar een goed geplaatste oldtimer. Het was heerlijk om even tot rust te kunnen komen na het drukke BA.
Toch moest ik weer terug naar BA want het was tijd om het volgende avontuur te beginnen, op naar het noorden, op naar Salta!

Wandelen of hiken?

Daar zaten we dan weer vroeg in de ochtend in de bus op naar Puerto Natalis. Een tochtje van maar twee uur dus een peulenschilletje. Ik zou willen zeggen dat het een mooi stukje was maar inmiddels ben ik zo gewend te moeten slapen in een bus dat ik na een kwartier met geen mogelijkheid mijn ogen meer open kon houden, erg belangrijk om je rustmomentjes te pakken zeggen we dan maar.
Rond een uurtje of elf kwamen we aan in Puerto Natalis. Puerto Natalis heeft een beetje het sfeertje van een hipster dorp gemixt met wintersport. Oftewel heel veel bier en craftbier. De volgende ochtend moesten we erg vroeg op want we gingen dan eindelijk naar Torres del Paine! Geen bereik met de telefoon, geen internet, geen supermarkten. Eigenlijk gewoon the middle of nowhere. Bij de ingang van het park werden we uit de bus gegooid en kregen we een heuse "voorlichting" (niet buiten de paden, niet roken en braaf luisteren naar de rangers). Toen we eindelijk bij de Refugio aankwamen was het weer niet al te best helaas. Maar we lieten ons niet tegenhouden en gingen op verkenning. Tegen de middag trok het open en kregen we de prachtige Torres te zien, wauw! Na een nacht weer in een stapelbedje (en papa's eerste nacht in een hostel op een slaapzaal) was het helaas zulk slecht weer dat er alleen met gids naar de Torres gewandeld mocht worden. Dan eerst maar wachten tot het iets minder regent en dan een wat kortere wandeling naar een ander uitzichtpunt. En wat doet een backpacker om de tijd te doden? Een pak kaarten opzoeken en eindeloos "shithead" spelen.
Gelukkig waren de omstandigheden de volgende ochtend gewoonweg perfect. En dus werd de wandeling/hike naar base de las Torres ingezet. Waar het de voorgaande dagen nog had gesneeuwd, was het deze dag gewoon weg warm. Wat dus ook resulteerde in een soort file lopen. Gelukkig was het nog steeds prachtig! Zo blij dat ik hier omhoog heb kunnen huppelen! En trots dat papa, die inmiddels het verschil tussen wandelen en hiken weet, zo lief volgde.
En toen zat Torres del Paine er al weer op en vertrokken we naar El Calefate. Al ging dat wel op zijn zuid Amerikaans dus iets minder soepel dan het klinkt. 1,5 uur wachten op de bus in een sneeuwstorm, wat gedoe bij de grens naar Argentinië, een wat onverwachte overstap net na de grens wat zelfs de chauffeur niet helemaal begreep. Om vervolgens langs de weg te komen staan met een lekke band. Het was een avontuur. Maar het was prachtig om het licht te zien veranderen over lago argentino. En uiteindelijk kwamen we dan uitgeput aan in het hotel.
We waren niet zomaar in El Calefate. Vanaf hier brachten we een bezoekje aan de prachtige Perito Moreno gletsjer. Wat was dat indrukwekkend! Het is zo'n plek waar je je heel klein voelt. Dat gekraak van dat ijs! Ook wel leuk om te zien hoe iedereen naar de rand rent als er een stuk ijs afbreekt maar als je dat hoort ben je dus mooi te laat. Toch leuk om iedereen zo verbaasd te zien kijken.
El Chalten was weer terug naar de rust. Het is een kleingehucht volledig overgenomen door hipsters en backpackers, oftewel veel hamburger en craftbier en mannen met baarden. En verder allemaal mensen die aan bergsport doen. Mijn lieve papaatje mocht dus weer fijn achter mij aan de berg op sjokken, die Fitz Roy's eens even van dichtbij bekijken... of niet want hij zat dus mooi verstopt achter een wolk. Stomme berg. De volgende dag dan maar proberen of het vanaf de andere kant beter zicht was. Er waren minder wolken en na drie kwartier staren liet de top zich dan toch eindelijk heel even zien. De dag van vertrek was het uiteraard strak blauw...
En toen zat het Patagonië avontuur er al weer bijna op. Maar niet voordat we eerst een heus feestmaal voor onze neus kregen de laatste avond in El Calefate. Een waardige afsluiting van een geweldig avontuur!

Patagonië!

Twee uur vliegen en een nieuw stempeltje in mijn paspoort. Ik ben in Argentinië! Deze keer geen gedoe met bussen, treinen of metro's maar er stond een mannetje op mij te wachten met mijn naam op een bordje. Ja ja zo af en toe reis ik in style! Na een klein uurtje in de auto met chauffeur met een rij style die mij aan India deed terug denken werd ik voor een heus hotel afgezet. Op zoek naar papa! Heerlijk om papa weer te zien na zo'n lange tijd! De eerste paar dagen hebben we heerlijk rond gesjouwd door Buenos Aires. Brede hoofdwegen, smalle steegjes en sfeervolle pleinen, dit is weer een heel ander Zuid-Amerika dan dat van mijn eerste week. Het deed mij erg denken aan Barcelona maar dan groter en zonder tapas.

Na drie dagen genieten van het zonnetje en de aangename temperatuur was het tijd om op het volgende vliegtuig te stappen. Op naar Patagonië en de kou! Een half uurtje voor de wekker kwam mijn maag in opstand en gooide zich leeg, prima timing zo voor een 4 uur lange vlucht....gelukkig mocht ik gewoon mee met het vliegtuig en kreeg ik het voor elkaar om wel even naar buiten te kijken tijdens het stijgen en het landen, zo mooi!

Ushuaia had een van zijn 3 zomerse dagen de dag van aankomst, helaas lag ik in mijn bed (soms is reizen niet zo leuk). Gelukkig was het weer de volgende dag ook nog goed want we gingen naar Tierra del Fuego NP daar waar de Pan-American highway start/stopt. Uiteraard stond er ook een boottochtje over het Beaglekanaal op de agenda, opzoek naar die Pinguïns! En ik heb ze dan toch eindelijk gezien! En zeeleeuwen, steamerducks, dolfijnen en nog wat andere vogels.

De zondag zaten we gezellig in de bus. Van Ushuaia helemaal naar Punta Arenas in Chile. Het was een lange tocht met bus en boot en weer wat stempeltjes in het paspoort. Het was ook een mooie weg en zeker de laatste uren kreeg ik een goed beeld van de enorme uitgestrekte leegte, een en al uitgestrekte vlakten met af en toe een schaap of lama. Punta Arenas is een knus stadje, je kan eindeloos wandelen langs het strand. Er zijn lieve pleintjes waar mensen gezellig zitten bij te praten en vanaf een van de Cerro's heb je een mooi uitzicht over de stad. En met het verkennen van Punta Arenas zat de eerste week samen met papa er al weer op, de tijd gaat snel! De volgende bestemming is Puerto Natalis en Torres del Paine, ik kijk er naar uit! Hopelijk houd het weer zich een beetje goed!

Hola!

Alweer een week in Chile! De tijd vliegt als je een jetlag hebt...

De vlucht van Auckland naar Santiago ging erg voorspoedig. Ik had een Chinese Peruaanse en haar moeder naast mij die voor mij gingen zorgen zodra ze doorhadden dat ik alleen op reis was en mijn Spaans toch wel een beetje te wensen overliet, best fijn. Is het ook een stuk minder erg als ze tegen je aan in slaap vallen.

De douane in Chile is een geoliede machine. Ik geloof dat ik nog nooit zo makkelijk ben door gelopen (of het interesseert ze gewoon niets). Een dan naar buiten, dat was wel weer even wennen. Ik werd gelijk besprongen door mensen die iets van mij wilde hier roepen ze alleen niet "Hello lady tuktuk" maar "hola chika, taxi". Een arme backpacker gaat natuurlijk niet met de taxi, die gaat met het ov dus opzoek naar de bus. En dan in handgebaren uitvinden waar de tickets te koop zijn want wat praten ze hier snel! Gelukkig werken metro's overal ongeveer het zelfde dus stond ik in een uurtje in het centrum. Dat had ik maar vast overleefd! Het hostel was klein maar knus. Super aardige mensen op mijn kamer die gelijk allemaal goede tips hadden. Ik deed hard mijn best maar na zo'n lange vlucht is het best lastig om sociaal te zijn en toen ben ik maar gaan slapen om natuurlijk om twee uur 's nachts klaar wakker te zijn, leuk hoor 16 uur tijdsverschil... Ze zeggen dat mee gaan in het gewone ritme het beste is dus nadat ik mijzelf om een uur of 9 uit bed had gesleept voor het ontbijt was het tijd om eens te bedenken wat ik zou gaan doen. Het was Allerheiligen dus dat maakte het aanbod wat kleiner. Dan maar gezellig mee lunchen en vervolgens bier drinken in het park met mijn nieuwe roomies (ja dat reizen is maar zwaar). De volgende ochtend ging ik mee met een walkingtour langs de verschillende markten en vervolgens de begraafplaats. Dit gaf een mooi beeld hoe de verschillen in de bevolking zijn en wat meer te horen over de cultuur en het geloof.

Na een avondje in de kroeg met wat Chilenen met enge verhalen over hoe gevaarlijk Valparaiso is, de volgende ochtend toch (een tikje nerveus) op de bus naar Valparaiso gestapt, hoe erg kan het nou zijn als het op de Unesco lijst staat.. Bij aankomst in het hostel kreeg ik gelijk een foldertje "wat te doen bij een beroving" en werd mij verteld dat ik in sommige wijken maar gewoon echt weg moest blijven 's avonds. Erg veel rustiger werd ik er niet van. Gelukkig had ik een heel leuk hosteltje midden in het toeristische gebied waar het dus allemaal wel mee valt en samen met een groepje gingen op avontuur. En wat is Valparaiso leuk! Overal street art, gekleurde huizen, kunst winkeltjes en barretjes en een leuk kunstzinnigsfeertje. En aan het eind van de dag met het hele hostel aan de "pisco sour backpackerstyle". Ik ben zo blij dat ik toch naar Valparaiso ben gegaan ook om even wat schonere lucht in te ademen want in Santiago was er toch wel erg veel luchtvervuiling waar ik na de Nieuw-Zeelandse frisse lucht erg aan moest wennen.

Na Valparaiso zat de eerste week Zuid-Amerika er al weer op! En dat betekend dat het alweer tijd was om op het vliegtuig te stappen. Op naar Buenos Aires! En daar wacht mijn lieve papa op mij. Ole! Op naar het volgende avontuur!

Daar gaan we weer

Dacht ik mijn laatste Nieuw-Zeelandse bergen te hebben bewandelt, ging ik naar Mt Cook. Gelukkig(?) was er geen mogelijkheid voor een grote wandeling want helaas verbleven ik maar een nacht in dit nationaal park. Dus mijn grote stappers konden in de tas blijven. De keuze tussen een wandeling de berg op of een vlakke wandeling was natuurlijk snel gemaakt, altijd de berg op! Laat ik zeggen dat mijn benen niet heel gelukkig met mij waren en ik zelf misschien ook wel een beetje spijt had bij de eerste blik op een op het oog eindeloze trappen... 2000 nog wat treden. Maar met wat gemopper ( het is niet het gebrek aan conditie maar het hoogte) en halverwege een verkoelend sneeuw gevecht, best koud in je T-shirtje, kwam ik dan toch boven. Wat een prachtig uitzicht! En als kers op de taart kwam de top van Mt Cook dan eindelijk achter de wolken vandaan. Na een prachtige zonsondergang sterren kijken en moe maar voldaan naar bed. De volgende dag was maar een korte bus reis naar lake Tekapo. Hier is ook "het kerkje" te vinden, church of the good shepherd. Ik dacht al die tijd dat dit kerkje ergens in de middle of nowhere op een heuvel stond. Had ik dat toch even mis. Nou is Tekapo niet echt een bruisende stad te noemen maar elke dag komen er busladingen mensen naartoe om dat kerkje, wat in het dorp ligt, te komen bekijken. Zie dan maar eens een foto te maken zonder andere mensen er op, lekker doen alsof je de enige toerist bent. Behalve het kerkje en een sterrenwacht is er in lake Tekapo niet heel veel te beleven maar het was fijn om even van het mooie weer te kunnen genieten en alle andere avonturen te laten bezinken. 'S ochtends ging de wekker vroeg want de zonsopgang is het mooiste moment van de dag (en ik wilde het kerkje zonder mensen zien). Helaas zijn er nog meer gekken op de wereld die op zes uur opstaan maar gelukkig maar een stuk of 4 in plaats van 40. 's Nachts ging de wekker ook weer want er zou een meteoriet regen zijn. Drie keer raden... het was bewolkt, het leven van een backpacker is lang niet altijd makkelijk.

En toen was het alweer tijd voor Christchurch. Waar ik veel mensen hoorde zeggen dat het een vreselijke stad is vond ik het een fijne stad. Er is inderdaad nog veel ontwikkeling aan de gang en de sporen van de aardbeving zijn heel duidelijk zichtbaar. Maar de sfeer is fijn en alles is aanwezig, nu de mensen nog want het is wel erg rustig. Omdat de weg van Kaikora naar Picton nog dicht is wilden we met een groepje een auto huren en zelf naar Kaikora rijden om met dolfijnen te zwemmen. Helaas hadden wij dit bedacht voor een maandag dat het ook Labor Day was en de kiwis dit blijkbaar ook een leuke activiteit vinden, het was dus uitverkocht....prima voorbereiding van ons. Gelukkig is er genoeg te zien en te doen in NZ en dus zijn we naar Banks Peninsula gereden. Met onderweg een stop bij de koekjes fabriek. Wat een prachtige route was die rond de peninsula! Over de summit met smalle stijle kronkelwegen. En toen was er een grote wolk en was het uitzicht foetsie. Je kan niet alles hebben...

De laatste stop op het zuider eiland wasPicton.Het hostel was erg schattig en had gratis appelkruimel als toetje! Verder is er niet echt iets te doen in het dorpje zelf. De volgende ochtend wat rond wandelen en dan naar de boot terug naar Wellington. Wellington was zomers dit keer. Geen windy Welly maar strak blauwe lucht en strand weer! Dus veel terrasjes aan het water bekijken en naar het strand. Het leek een volkomen andere stad! Na drie dagen hier rond struinen was de dag van de eindeloze reis naar Auckland aangebroken. Al met al viel het mee want het weer was toch niet zo mooi. Heel raar om weer een Auckland terug te zijn. En dat het einde van mijn Nieuw-Zeeland avontuur dan toch is aangebroken. Het doet wel een beetje pijn dat ik dag moet zeggen tegen dit geweldige land maar ooit kom ik terug!

Nu is het tijd voor het laatste deel van mijn reis, een heel nieuw continent! En een hele andere taal. Ik ben benieuwd! (En misschien ook wel een tikje zenuwachtig)