Kimmy in China

Ondanks alle mailtjes van en naar het bureau waar ik mijn ticket heb geboekt was het toch weer even spannend of ik wel mee mocht met het vliegtuig. Gelukkig kon ik na het hele verhaal te hebben verteld toch mee en had ik zelfs twee stoelen! In het vliegtuig kon ik vast een beetje wennen aan China. Ik was de enige niet chinees in het vliegtuig, met uitzondering van de crew. Dit zorgde voor heel wat gedoe en chaos erg leuk omdat allemaal te bekijken.

Aangekomen op het vliegveld was er iets met mijn visum, dus ik moest mee naar een andere balie waar ook met een frons naar mijn paspoort werd gekeken. Vervolgens mocht ik weer terug naar de eerste balie waar ik gelukkig toch een stempeltje kreeg, dit alles zonder dat er een woord tegen mij werd gezegd. Gelukkig veranderde dit toen ik het vliegveld uit liep. Wat kunnen ze hier schreeuwen! Al ben ik er inmiddels achter dat dit een manier van praten is, of ik ben er inmiddels aan gewend...

Het is wel even wennen. Waar je in India en Sri Lanka een heel eind komt met Engels, heb je er hier vrijwel niets aan. Ze praten gezellig in het chinees tegen je aan en als je ze niet begrijpend aankijkt praten ze gewoon nog wat harder. Gelukkig kunnen veel mensen er wel om lachen en kom je met gebaren, point-it en een vertaal app een heel eind!

Donderdag hadden we gelijk een druk programma, na dat Thomas en Tim uit hun diepe slaap waren ontwaakt (ze waren ruw gewekt door ene kimmy die midden in de nacht op de deur stond te kloppen) gingen we op weg naar het plein van de hemelse vrede en de verboden stad. Doordat ik 's avonds laat pas was aangekomen had ik nog niets van de stad gezien dus ik keek mijn ogen uit. Dingetje waar ik vooral weer aan moet wennen, ze rijden hier dus weer rechts. Het plein en de verboden stad vond ik erg indrukwekkend. Zo groot is het hier allemaal. En de drukte valt mee. 'S avonds gingen we tafelbbqen, de bediening kwam maar even helpen want we deden het natuurlijk fout. En niets geen mes en vork hier, gewoon met stokjes, dat hielp natuurlijk ook niet.

De volgende dag zijn we naar het zomer paleis geweest. Hier was het gelukkig iets drukker. Ik begon te twijfelen of we wel in de goede stad waren of dat we in een kopie rond liepen. Weer een gigantisch complex, helaas was het erg mistig/veel smog dus konden we niet super ver kijken. Wel erg mooi met een groot meer. Na de nodige cultuur en natuur mochten Thomas en Tim dan toch eindelijk naar de xioami winkel. Deze zat verstopt in een, uiteraard, groot winkelcentrum. De winkel zat zo goed verstopt dat we eerst maar gingen eten. Het hoogtepuntje van de dag. Super lekker eten, dumplings, noodles, een stoofschotel met aardappel? en nog wat groente dingen. Het was heerlijk! De jongen die de bediening bij ons deed stak nog een verplicht praatje af (waarschijnlijk over het eten en iets met de zandloper die op tafel werd gezet) in rad chinees, hij kon er zelf ook erg om lachen gelukkig want wij zaten hem een beetje schaapachtig aan te kijken. Maar met handen en voeten werd alles duidelijk genoeg.

En de laatste dag Beijing mochten we dan weer echt vroeg opstaan. We gingen eindelijk naar de muur! Waar ik in Sri Lanka voorlopig wel genoeg trappen dacht te hebben gelopen mocht ik hier ruim 6000 tredes bewandelen, olé... maar het was het meer dan waard! Prachtig! En hoe ver je kon kijken zag je de muur lopen. Helaas was het ook hier niet helemaal helder maar je kan niet alles hebben.

Inmiddels zitten we alweer in de trein en scheuren we met een ruime 300km per uur naar Shanghai. We hebben dus vooral heel veel niet gezien in Beijing maar dat hoort er een beetje bij. Ik vond het erg grappig dat ik het bijna vond voelen als een Europese stad (tot ze tegen je gaan praten) in vergelijking met Sri Lanka en India en ik moet mijzelf af en toe knijpen dat ik hier echt ben, heel tof! Ik ben benieuwd naar onze volgende avonturen!

Afscheid

Het moment is daar. Mijn laatste avond Sri Lanka. Ik ben al gewoon meer dan een maand weg maar zo voelt het niet. Als ik hier zo in een restaurantje zit te schrijven is Nederland wel erg ver weg en als ik dan bedenk wat ik allemaal al heb gezien, gedaan en geleerd dan voelt het juist alsof ik al veel langer weg ben.

Afgelopen dagen stonden in het teken van dag zeggen. Vrijdag vertrok ik, samen met mijn mama, vanuit Mirissa naar Negombo. Backpackerstyle! Voor de laatste keer samen een bus zien te stoppen, ze vonden die grote rugzakken maar niets. Zonder te vallen je met backpack weer uit de bus worstelen en samen al 'No Thank you!' roepend ons door alle tuktuks een weg banen. Deze keer konden we de lange treinreis gelukkig wel zitten doordat we een stuk eerder op het traject instapten. Maar warm was het nog steeds! Het was vechten om een zuchtje wind. Na 3,5 uur in de trein door elkaar geschud te zijn waren weer in Colombo. De cirkel is rond. Maar omdat heen en weertjes saai zijn (en omdat de ene helft van het gezelschap niet meer naar de bus wilde lopen en de andere helft het stiekem ook wel prima vond) gingen we deze keer met de trein naar Negombo. Helaas hadden we de trein net gemist en is de trein naar Negombo een stop trein dus het koste iets meer tijd, maar ja je ziet wel veel meer... deze keer gingen we met de tuktuk naar het hotel al was het maar een klein stukje lopen.

Het hotel vonden wij gelijk mega luxe want we kregen beiden twee handdoeken en bij het zwembad lagen ook handdoeken! Wat heerlijk! Helaas brak zaterdag al veel te snel aan. Allebei zagen we op tegen deze dag maar het viel allemaal erg mee, tot dat het avond werd. Het waren een geweldige 4 weken! Geweldig dat ik dit met mijn mama heb kunnen meemaken dus zoals verwacht; Het was brullen geblazen.

Het is raar om ineens alleen te zijn en vooral heel stil. De eerste ochtend moest ik mijzelf de kamer uit schoppen. De eerste hindernis, weer alleen ontbijten. De eerste avond het ik samen gegeten met een meneer uit Denemarken die zoveel praatte dat ik niet kon nadenken over het uitzwaaien. Gelukkig viel het dus minder zwaar dan bedacht. Helaas gooit het weer een beetje roet in al mijn plannetjes. Voor dat mijn mama op het vliegtuig stapte was het prachtig weer helaas begint het regenseizoen hier nu echt. Ik ben er eindelijk achter, dit hoort in april/mei en oktober te zijn. En dan is er 's ochtends een enorme bui met onweer. Maar zoals overal is het ook hier aan het veranderen. Alleen vanaf zondag is de harde wind, regen en de bijbehorende bewolking dus eindelijk gearriveerd. En regent het smiddags en blijft het dan bewolkt waardoor het erg benauwd is. Achja hier zijn ze gelukkig erg blij met het water... Dus inmiddels weet ik ongeveer alles van de mensen die in het hotel verblijven en ook van een aantal die er werken en ik heb twee honden die mij bewaken als ik bij het zwembad zit. Je moet wat als het weer tegen zit...

Ik vond het hier geweldig maar kijken inmiddels ook uit naar mijn nieuwe bestemming, China!

Het vliegveld schijnt hier nog al een chaos te zijn (wat een verassing) en na het gedoe met mijn ticket hier heen vind ik het best spannend maar dat is het avontuur, toch?

Aayu-bowan!

Ouwe keien

De dag na aankomst in Anuradhapura gingen we al vroeg weer op stap om alles te bekijken. De stad is ongeveer een grote archeologische vind plaats, wat je niet zou zeggen als je komt aan rijden. Alle straten lijken op elkaar, zo erg dat onze gids erg blij was met onze reisgids zodat hij op elke straat hoek kon vragen waar we waren. Waar hij ook te horen kreeg dat het die paar dagen dat wij er zouden zijn extra warm zou worden (zo'n tien graden warmer)

Vol goede moed begonnen we bij Jaya Sri Maha Bodhi. Deze boom is de oudste door mensen geplante boom en is heilig, dus op blote voetjes door het gelukkig nog niet zo hete zand. Erg indrukwekkend, in tegenstelling tot eerdere dagen was het erg druk bij de tempel met mensen die kwamen bidden en er gingen enorme schalen met fruit en bloemen de tempel in. Ik vond het wat ongemakkelijk om zo voor mijn gevoel te gluren maar vrijwel iedereen vond het alleen maar heel leuk dat wij er waren en waren heel open. Toen (op blote voeten, sokken zijn voor watjes) met de stroom mee naar de Immens grote witte Dagoba iets verder op. Onderweg kwamen we al wat oude keien tegen. De Dagoba werd door monniken gereed gemaakt voor Vesak Poya door het inwikkelen van onderkant in met oranje doeken, de tegeltjes werden inmiddels al wat warmer.

Terug bij de auto scheurde meneer gids ons naar een andere tempel waar we op een bankje een windvlaag probeerde te vangen. We hadden het inmiddels zo warm dat we niet eens meer de paar treden op wilde naar het uitzichtpunt, het was pas 11uur 's ochtends en stiekem wilde we al niet meer. Terug bij de auto smeekte we de chauffeur om ons naar een plekje met schaduw, stoel en cola te brengen. Niet eerst naar het museum? Nee schaduw! Helaas was de cola op maar na een liter koud water vonden we nieuwe moed dus op naar meer oude keien! Paar verkeerde afslagen en paar keer vragen en wat opgravingen later het museum gevonden. Na een rondje zijn we ons in de schaduw gaan verstoppen voor onze gids... we waren op, oververhit en klaar met oude keien. Tempel moe noemen ze het hier. Meneer gids vond dat we toch nog wel een tempel moesten bekijken. Dus braaf als wij zijn weer uit de auto, slippers uit en... waaaar zijn die sokken! De zon was al even de tegeltjes en het zand aan het opwarmen en inmiddels waren ze zo warm als gloeiende kooltjes. Iedereen trok sprintjes van schaduw naar schaduw. Vanaf een koeler plekje was het erg grappig om te zien.

'S Avonds zijn we heeerlijke rotti en kuttu gaan eten bij, ja ja The Grand! Al was dit meer een soort snackbar maar de stroom was er weer af en bij kaarslicht zoet alles er toch gezelliger uit.

De afgelopen 4 dagen zijn we heerlijk aan het uitrusten geweest. Terug in Mirissa even helemaal niets doen. Het was heerlijk!

Op de dag van Vesak Poya zijn we door onze gids en zijn vrouw uitgenodigd om te komen lunchen. Dus wij met de bus, inmiddels omgedoopt tot de cowboys van de weg, naar Galle. Het was geweldig om het echte leven te kunnen zien hier. Ze hadden zich enorm uitgesloofd op het eten, de hele tafel stond vol! Maar er was maar gedekt voor twee... hier kijken ze blijkbaar hoe de gasten eten en eten zelf pas als de gasten weer weg zijn. Nadat we waren vol gestopt met heerlijk eten kregen we een rondleiding en het fotoalbum te zien. Het was een geweldige dag!

Vesak Poya is hier een groot feest. Het is de viering van de geboorte, enlightenment, en de dood van Gautama Buddha. De mensen zijn allemaal blij en in veel dorpen word ijs, drinken en eten uitgedeeld. Erg leuk om mee te maken. In de avond worden er allemaal lampionnen aan gestoken en is er muziek. Soort Koningsdag maar dan zonder de drank, die mag die dag niet geschonken worden.

Seizoen?

Zoals zoveel in dit land is het seizoen ook een beetje vaag. Afhankelijk van aan wie je het vraagt is het nu; regen seizoen of laag seizoen òf hartje zomer. Vooral wanneer het nu wel regen seizoen is wordt niet helemaal duidelijk. Soms horen we het is nu regen tijd, al regent het niet of nauwelijks. Dan zeggen ze weer nee pas in augustus. Het regent nu niet. Om in de zin daarna te zeggen dat het gaat regenen vandaag. Snappen jullie het nog? Ik heb het maar opgegeven. Het is hier warm en sporadisch valt er een half uurtje regen.

De afgelopen dagen hebben we een aardige afstand afgelegd. Na de geweldige high tea in the Grand zijn we de volgende ochtend vertrokken naar Kandy. Onderweg weer prachtige thee velden gezien en gestopt bij een tea factory. Daar werden we door een gids, die eigenlijk geen zin had in van die stomme toeristen, in een recordtijd van 5 minuten rondgeleid. We hadden er erg veel lol om. Kopje BOP thee (dat is thee die je kan drinken zonder melk en suiker) en weer door! Op naar Kandy. Onderweg veranderde het landschap van thee naar meer bos en jungle en kwamen we weer in het gebied van de vruchten. Het is erg leuk dat je hier aan de kraampjes langs de weg kan zien hoe hoog je zit en in welk gebied.

De reis ging vrij vlot en onze gids/driver wilde ons eigenlijk om 13 uur al in het hotel droppen. Er was overtuigingskracht voor nodig maar uiteindelijk schikte hij zich in zijn lot en bracht hij ons naar het Cylon Tea Museum. Een verstopt pareltje! We kregen een privé rondleiding en onze gids nam alle tijd. Ook werd hier eindelijk eerlijk(er) verteld over hoe wat en wie de thee plukken. Het zijn ,overwegend vrouwen, die tegen zeer laag loon elke dag 8 uur lang thee moeten plukken. Dat vertellen ze je niet in een tea factory. Laat ik zeggen dat ik voortaan iets minder gedachteloos mijn kopje thee drink.

'S avonds zijn we naar de tempel van de tand geweest. Erg indrukwekkend!

De volgende ochtend stond ons een verassing te wachten. Nadat we eerder al ander auto kregen, die vervolgens een dag later weer terug gewisseld werd, was het enige wat nog in te ruilen was de chauffeur... en dat gebeurde dus ook. Dag Fanta, hallo Chemeare! Stiekem zijn we er wel heel erg blij mee.

Vanochtend ging de wekker weer vroeg en zijn we Sigirya rock op geklommen. Erg mooi. Zeker de beklimming waard. Vervolgens, omdat traplopen zo leuk is ook even op blote voetjes naar Mihindale geweest. Een grote archeologische vindplaats en een bedevaartsoord met boven op de berg een grote Dagoba en Buddha en een machtig mooi uitzicht.

In het hotel in Anuradhapura doen we goed werk. We houden met alleen al onze aanwezigheid 5 mensen aan het werk, we zijn de enige gasten. Zou het dan toch laag seizoen zijn?

Koud!??

Voor je plezier 3 uur in een trein gaan zitten over een stukje van 67km? Hier op Sri Lanka wel! 30 april om half tien 's ochtends (Jeej uitslapen!) vertrok dè trein waar iedereen een plekje in wil. Gedurende 3 uur werden we heen en weer geschud in de trein die door prachtig landschap steeds hoger klom. Palmen werden afgewisseld met thee velden en eucalyptus bossen. Zo ontzettend mooi! Helaas zijn de foto's niet zo gelukt maar deze treinreis is een echte aanrader! We stapten uit bij Nanu Oya en vervolgens op naar Nuwara Eliya ook wel Klein Engeland genoemd. Eliya ligt op zo'n 1900m hoogte en het is hier dus íets minder warm, waar is mijn lange broek en waar is mijn dikke fleecetrui minder warm..

Het is wel een beetje vreemd hier. Als je een zijstraat in loopt staan er huizen in Engelse koloniale stijl, het klimaat is vergelijkbaar met Nederland maar dan meer zon en de bomen en planten zijn ook zoals thuis. Het is net een dorpje totdat je weer op de hoofdstraat komt en je plotsklaps in een drukke Aziatische stad staat, ik heb er wat moeite mee om zo snel te schakelen.

Vanochtend ging de wekker weer om 4:15 uur. Er moest weer gewandeld worden, wandelen naar Worlds End. Na een half uur op de chauffeur wachten in het donker en de kou gingen we dan. Je kan je voorstellen dat de man niet zijn gezelligste ochtend had, te vroeg opstaan+nog niet goed gegeten+wachten= slecht humeur. Gelukkig ging de reis naar Horton Plains NP vlot en was het uitzicht adembenemend mooi. Uiteindelijk konden we om kwart voor 7 dan beginnen! Even die bussen inhalen en dan wat een rust. Hier en daar hoor je een aap en verder de wind en vogeltjes. Het wandelingetje ging in 9,5 km langs little Worlds End door naar Worlds End en dan via Bakers Falls terug naar het startpunt. Het was genieten. Cloud forest, bergen en open vlakten beetje klauteren, beetje klimmen, WAUW!

Voldaan weer terug naar het hotel. En vanmiddag trakteren we onszelf heel decadent op een High tea in The Grand. Volgens mama erg duur, wel 1250 rupees....omgerekend het gigantische bedrag van wel €7,50....

Vakantie?

Het is nog maar twee nachtjes geleden dat we heerlijk op het strand van Mirissa lagen. Mirissa was heerlijk en de reis er heen was prachtig, we konden zowaar zitten in de trein. Het was fijn om even een duik in de oceaan te kunnen nemen! En gewoon even te zijn (ze doen in dit dorp erg veel aan yoga). Helaas was dit geluk maar van korte duur, er moet gereisd worden! De volgende ochtend om 9 uur werden we opgehaald door onze chauffeur voor de komende dagen, Fanta.

Fanta weet erg veel van de natuur, vogeltjes, bomen, Kameleons voor alles staat hij boven op zijn rem om het aan te wijzen. Erg leuk maar na de tiende pauw/pelikaan/duif/ibis/banaan/mango/palmboom was ik er stiekem wel klaar mee (yes Beautiful, Yes I'll make a picture) Laten we zeggen dat ik even moet wennen.

Gelukkig hebben we hierdoor al wel heel veel meer van het land kunnen zien. We zijn naar een thee plantage geweest voor witte thee, we hebben verschillende tempels en in rots uitgehouwen Budda's gezien en een prachtig strand waar we anders toch een stuk lastiger of niet gekomen waren.

Gisteren zijn we 's nachts (5:00am) met een jeep op safari geweest in het Yala NP. Heel gaaf! We hebben zelfs een van de 7 beren gezien die zich in het park verstoppen. Na de safari zijn we weer in de auto gestapt onderweg naar Ella (vogel, vogel, thee, thee, pauw, pauw). Ella ligt in de bergen waardoor het hier net wat koeler is, stiekem wel een fijne afwisseling. Het is hier werkelijk prachtig!

Vanochtend ging de wekker weer vroeg want er stond een wandeling op het programma, naar Little Adam's Peak. De laatste 20 minuten ongeveer recht tegen de berg oplopen maar het was het waard! Nu lekker op een terrasje nagenieten en vanmiddag naar een ander uitzichtpunt. En dan morgen met de trein een van de mooiste routes, van Ella naar Nuwara Elija. Ik kijk er naar uit!

Sri Lanka: het zuiden

Inmiddels hebben we Negombo verlaten en zijn we afgereisd naar Galle in het zuiden. Om 8 uur 's ochtends bracht Jude ons met de tuktuk naar het busstation al waar we bepakt en bezakt in de rij voor de bus gingen staan. Een uurtje later stapten we uit en konden we in Colombo op zoek naar het trein station. Het trein station was een klein stukje lopen.... Nee het viel heel erg mee ondanks de temperatuur en onze bepakking.

Dan de trein. De boeken schrijven dat je zo heerlijk van het landschap kan genieten en het een prachtige reis langs de kust is. Ik zou het niet weten. Wij stonden te zweten in het gang pad waarbij verkopers met van van alles over je heen klimmen om hun waar te vertonen. Alle ramen en deuren in de trein staan open voor een beetje wind. Jammer genoeg zijn de ramen te laag zodat je als je staat dus niets ziet. Na twee en een half uur de moed er in houden en wat praten met handen en voeten met de andere mensen in de trein kwamen we dan toch eindelijk aan in Galle! Wat waren we blij dat we de trein uit konden!

Onze kamer in bij een homestay wat in houd dat we eerst door de woonkamer van de mensen moeten voordat we bij de binnenplaats en onze kamer komen. Altijd spannend want in welke stoel zouden ze oma hebben neer gezet en wat zit ze deze keer te pruttelen.

Gisteren een rondje door het stadje gedaan en een kaart gepost die bij het postkantoor in Nederlands koloniale stijl gelijk handmatig werd gestempeld door een olijk mannetje. Geweldig.

Toen we de stad wel hadden gezien gingen we dan op zoek naar "the stilt fishermen". Dus op naar het busstation. Ons zelf in de bus naar Koggala gepropt en daar gingen we! Een tuktuk geregeld die ons wel even overal naar toe wilde brengen (lopen is veel te warm) en gaan! Wat is het hier mooi! Prachtige witte stranden en een zee die op het land beukt.

Na een beetje rond gehobbel weer terug in de bus. Alleen zat de bus nu wat voller... dus met twee handen half hangend aan stangen proberen niet de bus weer uit te vallen, ook hier staan alle ramen en deuren allemaal open. Wat een beleving. En wat voelden we ons westers.

De chauffeur had flink het gas er op en zat achter het stuur alsof hij aan het Mario karten was, ze schijnen hier hun rijbewijs te kopen... daar denken we maar gewoon niet over na.

Onze tijd in Galle zit er weer op. We vertrekken vandaag richting Mirissa en vervolgens naar Yala om van daaruit het binnenland in te gaan. Ik ben benieuwd naar de komende avonturen!

aayu-bowan!

*foto's worden toegevoegd aan het Sri Lanka album.

Next stop: Sri Lanka!

Aayu-bowan! Gisteravond zijn we met iets vertraging aangekomen op SriLanka. Het was bij de incheckbalie nog even spannend want hoewel t op papier allemaal klopte was t in de computer niet in orde met mijn ticket. Dat was even schrikken. Maar met vriendelijke hulp is het allemaal goed gekomen. Ook om t land weer te mogen verlaten moet je de nodige stempels verdienen, poortje hier poortje daar.

We werden afgehaald door de alleraardigste beheerder en waren net voor middernacht binnen. Na 2 min op de eenvoudige maar schone kamer smeekten we Jude om de bediening van de airco. Wat is het hier warm! Het koelt nauwelijks af in de nacht.

Vanochtend samen met de andere gast, een Chinees, een echt Singaleens ontbijt: soort hele luchtige pannenkoek, 1 met banaan, 1 met ei en nog iets warms met honing en verder fruit. En black tea. Erg lekker.

We weten nu dat niet alleen Indiers graag en veel praten maar ook Chinezen:)

Mama is met een slavendrijver op stap. Om 10.00 vertrokken we te voet naar de haven. Volop zon en al 30+. Het was niet zo ver. Ook leuk, want je ziet veel zo lopend. We belandden op de zondagmarkt, een hele happening.

Maar we hadden een missie: op zoek naar ATM, want we moesten nog contant geld, roepies, hebben.

Gelukkig gevonden. Ook water gescoord, het water sproeide uit ons, uit alle porien. Genieten.

Maar.... Veel gezien. Heerlijk uitgerust bij de haven op een terras. Daarna weer op pad. Via de vismarkt, weer een stuk zondagsmarkt, stuk langs de zee.

Even de voetjes koelen in t water dachten we. Wat een teleurstelling! Zo ontzettend warm dat water, niets verkoelend....maar wel mooi!

Na nog een stuk lopen toch maar even tuktuk naar de kamer genomen. Even bijkomen in de airco.

Na een tijd toch weer op pad nu in noordelijke richting. Ik had bekeken dat t niet zo ver was..... Gutsend uiteindelijk 200m voor bestemming op een terras aan t strand neer gestreken. Na een cola de laatste meters.....

Heerlijk uitzicht op zee, onder de palmbomen. Een enorme fles bier weggetikt.

Daarna gegeten en nog een bier gedeeld met Mama. En nu die slavendrijver: we hebben uiteindelijk 11 km in de snikhitte gelopen! Arme mama...

En het blijkt dat ik kan onderhandelen over de prijs voor een ritje in de tuktuk!!! En ik vind het nog leuk ook!

Ik ben kapot. Maar we hebben genoten!! Morgen de hele dag bus/ trein richting Galle.

Het is leuk hier!!