De dag na aankomst in Anuradhapura gingen we al vroeg weer op stap om alles te bekijken. De stad is ongeveer een grote archeologische vind plaats, wat je niet zou zeggen als je komt aan rijden. Alle straten lijken op elkaar, zo erg dat onze gids erg blij was met onze reisgids zodat hij op elke straat hoek kon vragen waar we waren. Waar hij ook te horen kreeg dat het die paar dagen dat wij er zouden zijn extra warm zou worden (zo'n tien graden warmer)

Vol goede moed begonnen we bij Jaya Sri Maha Bodhi. Deze boom is de oudste door mensen geplante boom en is heilig, dus op blote voetjes door het gelukkig nog niet zo hete zand. Erg indrukwekkend, in tegenstelling tot eerdere dagen was het erg druk bij de tempel met mensen die kwamen bidden en er gingen enorme schalen met fruit en bloemen de tempel in. Ik vond het wat ongemakkelijk om zo voor mijn gevoel te gluren maar vrijwel iedereen vond het alleen maar heel leuk dat wij er waren en waren heel open. Toen (op blote voeten, sokken zijn voor watjes) met de stroom mee naar de Immens grote witte Dagoba iets verder op. Onderweg kwamen we al wat oude keien tegen. De Dagoba werd door monniken gereed gemaakt voor Vesak Poya door het inwikkelen van onderkant in met oranje doeken, de tegeltjes werden inmiddels al wat warmer.

Terug bij de auto scheurde meneer gids ons naar een andere tempel waar we op een bankje een windvlaag probeerde te vangen. We hadden het inmiddels zo warm dat we niet eens meer de paar treden op wilde naar het uitzichtpunt, het was pas 11uur 's ochtends en stiekem wilde we al niet meer. Terug bij de auto smeekte we de chauffeur om ons naar een plekje met schaduw, stoel en cola te brengen. Niet eerst naar het museum? Nee schaduw! Helaas was de cola op maar na een liter koud water vonden we nieuwe moed dus op naar meer oude keien! Paar verkeerde afslagen en paar keer vragen en wat opgravingen later het museum gevonden. Na een rondje zijn we ons in de schaduw gaan verstoppen voor onze gids... we waren op, oververhit en klaar met oude keien. Tempel moe noemen ze het hier. Meneer gids vond dat we toch nog wel een tempel moesten bekijken. Dus braaf als wij zijn weer uit de auto, slippers uit en... waaaar zijn die sokken! De zon was al even de tegeltjes en het zand aan het opwarmen en inmiddels waren ze zo warm als gloeiende kooltjes. Iedereen trok sprintjes van schaduw naar schaduw. Vanaf een koeler plekje was het erg grappig om te zien.

'S Avonds zijn we heeerlijke rotti en kuttu gaan eten bij, ja ja The Grand! Al was dit meer een soort snackbar maar de stroom was er weer af en bij kaarslicht zoet alles er toch gezelliger uit.

De afgelopen 4 dagen zijn we heerlijk aan het uitrusten geweest. Terug in Mirissa even helemaal niets doen. Het was heerlijk!

Op de dag van Vesak Poya zijn we door onze gids en zijn vrouw uitgenodigd om te komen lunchen. Dus wij met de bus, inmiddels omgedoopt tot de cowboys van de weg, naar Galle. Het was geweldig om het echte leven te kunnen zien hier. Ze hadden zich enorm uitgesloofd op het eten, de hele tafel stond vol! Maar er was maar gedekt voor twee... hier kijken ze blijkbaar hoe de gasten eten en eten zelf pas als de gasten weer weg zijn. Nadat we waren vol gestopt met heerlijk eten kregen we een rondleiding en het fotoalbum te zien. Het was een geweldige dag!

Vesak Poya is hier een groot feest. Het is de viering van de geboorte, enlightenment, en de dood van Gautama Buddha. De mensen zijn allemaal blij en in veel dorpen word ijs, drinken en eten uitgedeeld. Erg leuk om mee te maken. In de avond worden er allemaal lampionnen aan gestoken en is er muziek. Soort Koningsdag maar dan zonder de drank, die mag die dag niet geschonken worden.