Het moment is daar. Mijn laatste avond Sri Lanka. Ik ben al gewoon meer dan een maand weg maar zo voelt het niet. Als ik hier zo in een restaurantje zit te schrijven is Nederland wel erg ver weg en als ik dan bedenk wat ik allemaal al heb gezien, gedaan en geleerd dan voelt het juist alsof ik al veel langer weg ben.

Afgelopen dagen stonden in het teken van dag zeggen. Vrijdag vertrok ik, samen met mijn mama, vanuit Mirissa naar Negombo. Backpackerstyle! Voor de laatste keer samen een bus zien te stoppen, ze vonden die grote rugzakken maar niets. Zonder te vallen je met backpack weer uit de bus worstelen en samen al 'No Thank you!' roepend ons door alle tuktuks een weg banen. Deze keer konden we de lange treinreis gelukkig wel zitten doordat we een stuk eerder op het traject instapten. Maar warm was het nog steeds! Het was vechten om een zuchtje wind. Na 3,5 uur in de trein door elkaar geschud te zijn waren weer in Colombo. De cirkel is rond. Maar omdat heen en weertjes saai zijn (en omdat de ene helft van het gezelschap niet meer naar de bus wilde lopen en de andere helft het stiekem ook wel prima vond) gingen we deze keer met de trein naar Negombo. Helaas hadden we de trein net gemist en is de trein naar Negombo een stop trein dus het koste iets meer tijd, maar ja je ziet wel veel meer... deze keer gingen we met de tuktuk naar het hotel al was het maar een klein stukje lopen.

Het hotel vonden wij gelijk mega luxe want we kregen beiden twee handdoeken en bij het zwembad lagen ook handdoeken! Wat heerlijk! Helaas brak zaterdag al veel te snel aan. Allebei zagen we op tegen deze dag maar het viel allemaal erg mee, tot dat het avond werd. Het waren een geweldige 4 weken! Geweldig dat ik dit met mijn mama heb kunnen meemaken dus zoals verwacht; Het was brullen geblazen.

Het is raar om ineens alleen te zijn en vooral heel stil. De eerste ochtend moest ik mijzelf de kamer uit schoppen. De eerste hindernis, weer alleen ontbijten. De eerste avond het ik samen gegeten met een meneer uit Denemarken die zoveel praatte dat ik niet kon nadenken over het uitzwaaien. Gelukkig viel het dus minder zwaar dan bedacht. Helaas gooit het weer een beetje roet in al mijn plannetjes. Voor dat mijn mama op het vliegtuig stapte was het prachtig weer helaas begint het regenseizoen hier nu echt. Ik ben er eindelijk achter, dit hoort in april/mei en oktober te zijn. En dan is er 's ochtends een enorme bui met onweer. Maar zoals overal is het ook hier aan het veranderen. Alleen vanaf zondag is de harde wind, regen en de bijbehorende bewolking dus eindelijk gearriveerd. En regent het smiddags en blijft het dan bewolkt waardoor het erg benauwd is. Achja hier zijn ze gelukkig erg blij met het water... Dus inmiddels weet ik ongeveer alles van de mensen die in het hotel verblijven en ook van een aantal die er werken en ik heb twee honden die mij bewaken als ik bij het zwembad zit. Je moet wat als het weer tegen zit...

Ik vond het hier geweldig maar kijken inmiddels ook uit naar mijn nieuwe bestemming, China!

Het vliegveld schijnt hier nog al een chaos te zijn (wat een verassing) en na het gedoe met mijn ticket hier heen vind ik het best spannend maar dat is het avontuur, toch?

Aayu-bowan!