Dacht ik mijn laatste Nieuw-Zeelandse bergen te hebben bewandelt, ging ik naar Mt Cook. Gelukkig(?) was er geen mogelijkheid voor een grote wandeling want helaas verbleven ik maar een nacht in dit nationaal park. Dus mijn grote stappers konden in de tas blijven. De keuze tussen een wandeling de berg op of een vlakke wandeling was natuurlijk snel gemaakt, altijd de berg op! Laat ik zeggen dat mijn benen niet heel gelukkig met mij waren en ik zelf misschien ook wel een beetje spijt had bij de eerste blik op een op het oog eindeloze trappen... 2000 nog wat treden. Maar met wat gemopper ( het is niet het gebrek aan conditie maar het hoogte) en halverwege een verkoelend sneeuw gevecht, best koud in je T-shirtje, kwam ik dan toch boven. Wat een prachtig uitzicht! En als kers op de taart kwam de top van Mt Cook dan eindelijk achter de wolken vandaan. Na een prachtige zonsondergang sterren kijken en moe maar voldaan naar bed. De volgende dag was maar een korte bus reis naar lake Tekapo. Hier is ook "het kerkje" te vinden, church of the good shepherd. Ik dacht al die tijd dat dit kerkje ergens in de middle of nowhere op een heuvel stond. Had ik dat toch even mis. Nou is Tekapo niet echt een bruisende stad te noemen maar elke dag komen er busladingen mensen naartoe om dat kerkje, wat in het dorp ligt, te komen bekijken. Zie dan maar eens een foto te maken zonder andere mensen er op, lekker doen alsof je de enige toerist bent. Behalve het kerkje en een sterrenwacht is er in lake Tekapo niet heel veel te beleven maar het was fijn om even van het mooie weer te kunnen genieten en alle andere avonturen te laten bezinken. 'S ochtends ging de wekker vroeg want de zonsopgang is het mooiste moment van de dag (en ik wilde het kerkje zonder mensen zien). Helaas zijn er nog meer gekken op de wereld die op zes uur opstaan maar gelukkig maar een stuk of 4 in plaats van 40. 's Nachts ging de wekker ook weer want er zou een meteoriet regen zijn. Drie keer raden... het was bewolkt, het leven van een backpacker is lang niet altijd makkelijk.

En toen was het alweer tijd voor Christchurch. Waar ik veel mensen hoorde zeggen dat het een vreselijke stad is vond ik het een fijne stad. Er is inderdaad nog veel ontwikkeling aan de gang en de sporen van de aardbeving zijn heel duidelijk zichtbaar. Maar de sfeer is fijn en alles is aanwezig, nu de mensen nog want het is wel erg rustig. Omdat de weg van Kaikora naar Picton nog dicht is wilden we met een groepje een auto huren en zelf naar Kaikora rijden om met dolfijnen te zwemmen. Helaas hadden wij dit bedacht voor een maandag dat het ook Labor Day was en de kiwis dit blijkbaar ook een leuke activiteit vinden, het was dus uitverkocht....prima voorbereiding van ons. Gelukkig is er genoeg te zien en te doen in NZ en dus zijn we naar Banks Peninsula gereden. Met onderweg een stop bij de koekjes fabriek. Wat een prachtige route was die rond de peninsula! Over de summit met smalle stijle kronkelwegen. En toen was er een grote wolk en was het uitzicht foetsie. Je kan niet alles hebben...

De laatste stop op het zuider eiland wasPicton.Het hostel was erg schattig en had gratis appelkruimel als toetje! Verder is er niet echt iets te doen in het dorpje zelf. De volgende ochtend wat rond wandelen en dan naar de boot terug naar Wellington. Wellington was zomers dit keer. Geen windy Welly maar strak blauwe lucht en strand weer! Dus veel terrasjes aan het water bekijken en naar het strand. Het leek een volkomen andere stad! Na drie dagen hier rond struinen was de dag van de eindeloze reis naar Auckland aangebroken. Al met al viel het mee want het weer was toch niet zo mooi. Heel raar om weer een Auckland terug te zijn. En dat het einde van mijn Nieuw-Zeeland avontuur dan toch is aangebroken. Het doet wel een beetje pijn dat ik dag moet zeggen tegen dit geweldige land maar ooit kom ik terug!

Nu is het tijd voor het laatste deel van mijn reis, een heel nieuw continent! En een hele andere taal. Ik ben benieuwd! (En misschien ook wel een tikje zenuwachtig)