Alweer een week in Chile! De tijd vliegt als je een jetlag hebt...

De vlucht van Auckland naar Santiago ging erg voorspoedig. Ik had een Chinese Peruaanse en haar moeder naast mij die voor mij gingen zorgen zodra ze doorhadden dat ik alleen op reis was en mijn Spaans toch wel een beetje te wensen overliet, best fijn. Is het ook een stuk minder erg als ze tegen je aan in slaap vallen.

De douane in Chile is een geoliede machine. Ik geloof dat ik nog nooit zo makkelijk ben door gelopen (of het interesseert ze gewoon niets). Een dan naar buiten, dat was wel weer even wennen. Ik werd gelijk besprongen door mensen die iets van mij wilde hier roepen ze alleen niet "Hello lady tuktuk" maar "hola chika, taxi". Een arme backpacker gaat natuurlijk niet met de taxi, die gaat met het ov dus opzoek naar de bus. En dan in handgebaren uitvinden waar de tickets te koop zijn want wat praten ze hier snel! Gelukkig werken metro's overal ongeveer het zelfde dus stond ik in een uurtje in het centrum. Dat had ik maar vast overleefd! Het hostel was klein maar knus. Super aardige mensen op mijn kamer die gelijk allemaal goede tips hadden. Ik deed hard mijn best maar na zo'n lange vlucht is het best lastig om sociaal te zijn en toen ben ik maar gaan slapen om natuurlijk om twee uur 's nachts klaar wakker te zijn, leuk hoor 16 uur tijdsverschil... Ze zeggen dat mee gaan in het gewone ritme het beste is dus nadat ik mijzelf om een uur of 9 uit bed had gesleept voor het ontbijt was het tijd om eens te bedenken wat ik zou gaan doen. Het was Allerheiligen dus dat maakte het aanbod wat kleiner. Dan maar gezellig mee lunchen en vervolgens bier drinken in het park met mijn nieuwe roomies (ja dat reizen is maar zwaar). De volgende ochtend ging ik mee met een walkingtour langs de verschillende markten en vervolgens de begraafplaats. Dit gaf een mooi beeld hoe de verschillen in de bevolking zijn en wat meer te horen over de cultuur en het geloof.

Na een avondje in de kroeg met wat Chilenen met enge verhalen over hoe gevaarlijk Valparaiso is, de volgende ochtend toch (een tikje nerveus) op de bus naar Valparaiso gestapt, hoe erg kan het nou zijn als het op de Unesco lijst staat.. Bij aankomst in het hostel kreeg ik gelijk een foldertje "wat te doen bij een beroving" en werd mij verteld dat ik in sommige wijken maar gewoon echt weg moest blijven 's avonds. Erg veel rustiger werd ik er niet van. Gelukkig had ik een heel leuk hosteltje midden in het toeristische gebied waar het dus allemaal wel mee valt en samen met een groepje gingen op avontuur. En wat is Valparaiso leuk! Overal street art, gekleurde huizen, kunst winkeltjes en barretjes en een leuk kunstzinnigsfeertje. En aan het eind van de dag met het hele hostel aan de "pisco sour backpackerstyle". Ik ben zo blij dat ik toch naar Valparaiso ben gegaan ook om even wat schonere lucht in te ademen want in Santiago was er toch wel erg veel luchtvervuiling waar ik na de Nieuw-Zeelandse frisse lucht erg aan moest wennen.

Na Valparaiso zat de eerste week Zuid-Amerika er al weer op! En dat betekend dat het alweer tijd was om op het vliegtuig te stappen. Op naar Buenos Aires! En daar wacht mijn lieve papa op mij. Ole! Op naar het volgende avontuur!