In Salta klom ik dan eindelijk weer op een paard! Na een tweede ontbijt op de hacienda werd iedereen op een paard gehesen en begonnen we aan een rit van bijna drie uur door prachtig landschap. En bij terugkomst stond de bbq al aan en was het weer Asado tijd! Ik kan er wel aan wennen, met zijn allen aan een lange tafel lekker eten en wijn zonder label drinken. Aan het hoofd van de tafel zat de eigenaar in Spaans iedereen aan te sporen meer te eten en vooral te drinken zijn Engels bestond uit "my English is fucking bad" en "the food is not good, it's orgasmic". Erica Terpstra is blijkbaar voor Erica op Reis ook op bezoek geweest, toch maar eens terug kijken.
Na nog wat rond wandelen, eten en toerist zijn in Salta was het tijd om weer op de bus te stappen. Weer de grens over naar Chile. De douaniers in Chile en Argentinië hebben inmiddels wat moeite om de juiste stempels te vinden tussen mijn verzameling. Na een prachtige bus rit waar ongeveer iedereen lag te slapen, waarschijnlijk door de hoogte en het gebrek aan zuurstof, kwamen we aan in San Pedro de Atacama. Een dorp in het midden van de woestijn. Maar de sfeer is er hippie/hipster en elke 20m is een bar te vinden. Ik wilde hier heel graag een auto huren en naar Piedras Rojas en Valle de la luna rijden maar helaas was alles verhuurd dus moest ik aan sluiten bij een toertje en werd het alleen de moon vallei. Nog steeds erg tof om al die verschillende soorten woestijn te zien. Toch wel weer een heel stuk droger dan de outback in Australië. En de sterren waren prachtig! Hierna was het tijd om cocablaadjes in te slaan want we gingen de hoogvlakte op, op naar Bolivia! Met een bus werden we opgehaald en na ongeveer 10 minuten konden we de bus weer uit om bij een vriendelijke douane beambte een stempeltje te halen op Chile uit te mogen om vervolgens weer in de bus te stappen en al cocablaadjes kauwend een uur door niemandsland naar de Boliviaanse grens te rijden. Het was een van de relaxte grensovergangen tot nu toe. Na de grenst van Bolivia, een klein hutje midden in de bergen tussen de vicunas, was het tijd om over te stappen op 4x4. Het driedaagse avontuur over de hoogvlakte, lagunes, zoutvlakte, home stays, versteend koraal op4500m hoogte, zwemmen in warmwaterbronnen, lunchen midden in de woestijn, flamingo's, vicunas en llamas kon beginnen. Het was prachtig! Veel afwisselender dan ik had verwacht en de kleuren waren schilderachtig. Voor wat extra spanning hield de auto er ergens midden in de woestijn er mee op. Gelukkig had de chauffeur een extra accu mee en na wat gestaar naar de motor en wat gepruts onder de motorkap en flauwe grappen van ons konden we onze weg weer vervolgen en na drie dagen kwamen we aan in Uyuni.
Uyuni vond ik niet heel bijzonder maar het was fijn om weer in de bewoonde wereld te zijn.
Potosì was de volgende bestemming. Volgens wat bewoners ooit de rijkste stad ter wereld, waarschijnlijk bedoelen ze Zuid-Amerika. Potosi is bekent voor zijn mijnen. En natuurlijk ging ik daar een bezoekje aan brengen. De mijn in Potosi functioneert nog gewoon dus af en toe moet je opzij springen voor mijnwerkers die langs komen rennen met een kruiwagen of moet je een sprintje trekken omdat er een aan de gang gaat met dynamiet. En dat allemaal diep onder de grond. Het was erg indrukwekkend maar tot nu toe het engste wat ik heb gedaan en als het aan mij ligt de laatste keer dat ik een mijn in ben geweest. Diep respect voor de mannen die daar werken.Vooraf hadden we op de markt wat cadeautjes/bedankjes gehaald voor de mannen die we in de wegliepen en op de vingers keken of van hun werk afhielden. Een zak coca bladeren, fles Aquarius en omdat het vrijdag was, alcohol. En dan heb ik het niet over een paar biertjes maar over flessen met 96% alcohol, dat is nog eens een vrijdagmiddagborrel....